Urodził się 6 listopada 1860 roku w Kuryłówce na Podolu. Kształcił się w warszawskim konserwatorium, a także w Berlinie i Wiedniu u Teodora Leszetyckiego. W 1888 roku odniósł wielki sukces pianistyczny w Paryżu, w następnych latach w Niemczech i Anglii. Od roku 1891 koncertował z wielkim powodzeniem w Ameryce. W 1899 roku osiadł w Szwajcarii, kontynuując objazdy artystyczne.

W czasie pierwszej wojny światowej, wraz z Henrykiem Sienkiewiczem organizował Polski Komitet Ratunkowy, następnie rozwijał w Stanach Zjednoczonych ożywioną działalność patriotyczną na rzecz Polski. W 1918 roku przybywa do kraju, zostaje prezesem rady ministrów i podpisuje traktat wersalski. Ustępuje z życia politycznego w 1920 roku i rozpoczyna ponownie koncerty w Anglii i Stanach Zjednoczonych. W swojej posiadłości w Riond Bosson w Szwajcarii kształci młodych pianistów. Obejmuje naczelną redakcję przy wydaniu dzieł Chopina przez Instytut Fryderyka Chopina. Zmarł 29 czerwca 1941 w Nowym Jorku. Pochowane na cmentarzu Arlington w Waszyngtonie prochy zostały w roku 1992 sprowadzone do Polski i złożone w Katedrze w Warszawie.

Twórczość kompozytorska Paderewskiego przypada na lata 1877-1921 i obejmuje utwory fortepianowe (koncert, fantazja polska, sonata, trzy cykle wariacji, Album tatrzański, drobniejsze utwory), symfonię h-moll, sonatę skrzypcową i operę Manru.